Należy wiedzieć, że fryzura to sposób ostrzyżenia i ułożenia włosów, wraz z ich ozdobieniem, na przykład wstążkami, koronkami, piórami i tym podobnymi.
Starożytne fryzury damskie i męskie
Od czasów najdawniejszych zmieniała się wraz z modą ubiorów i nakryć głowy. Fryzury noszone w dawnych wiekach znane są na podstawie przekazów ikon.
W państwach starożytnych Wschodu mężczyźni nosili długie, starannie trefione włosy. W Egipcie w okresie Starego Państwa włosy mężczyzn były przystrzyżone i ozdobnie ułożone w krótkie, zakrywające czoło i uszy loczki, z tyłu schodzące na kark, lub gładkie, obfite pasma włosów podcięte na okrągło.
Kobiety nosiły gładkie włosy spadające na ramiona w 2 pasmach (prawdopodobnie często były to peruki). W okresie Średniego Państwa fryzury kobiece stały się znacznie większe. Włosy rozdzielone na środku spadały na ramiona pasmami przewiązanymi taśmą, resztę włosów gładko zaczesywano od tyłu. Układano także ogromne fryzury z licznych drobnych warkoczyków. W czasach Nowego Państwa oprócz uczesania zachodzącego tylko na kark występowały także duże fryzury opadające na ramiona.
Znów misternie ułożone fryzury Kreteńczyków złożone były z fal i loków opadających luźno na kark i plecy. Greckie fryzury kobiet były starannie spięte w węzeł na karku, często ozdobione opaskami, spiczastymi kapelusikami i innymi elementami. Należy wiedzieć, że od V p.n.e., po wojnach perskich, mężczyźni strzygli włosy, układając je w płaskie kosmyki, od IV wieku p.n.e. – w pukle. Kobiety upinały włosy w wysoki węzeł, czasami owinięty szeroką taśmą, lub nosiły włosy lekko pofalowane, rozdzielone na środku. W okresie hellenistycznym mężczyźni nosili krótkie włosy lub loki z 2 puklami nad czołem.
Fryzury kobiet rzymskich były bardzo skomplikowane: z wałkiem włosów nad czołem, drobne faliste loki rozdzielone na środku głowy, a na karku podwinięte. Męskie fryzury rzymskie także były różnorodne: strzyżone w kosmyki, trefione loki; formowano je również w sposób indywidualny (na przykład Tytus i Trajan).
Fryzury średniowieczne
Włosy mężatek we wczesnym średniowieczu przykrywały białe chusty (stąd określenie białogłowy), w gotyku natomiast czepce, niejednokrotnie ogromnych rozmiarów i o kunsztownym wykonaniu. W renesansie z głów znikły czepce, a gładko przyczesane włosy nakrywano złotą siatką z nawlekanymi perłami. W baroku w modę weszły peruki osiągające z czasem ogromne rozmiary. W okresie rokoka kobiety nosiły nieduże fryzury złożone z drobnych loczków posypanych białym pudrem. Mężczyźni także zmniejszyli rozmiary peruk, a włosy zaczesane do tyłu wiązali czarną wstążką i układali je w loki po bokach, nad uszami.
Fryzury od XVIII wieku
Fryzury w 2 połowie XVIII wieku stały się fantastycznymi budowlami umacnianymi włosiem i drucianymi rusztowaniami. Dekorowano je piórami, sztucznymi kwiatami, perłami i wstążkami. Żurnale propagowały na przykład fryzury w kształcie okrętu i konstrukcje z włosów dwukrotnie przewyższające głowę. Fryzury czasów dyrektoriatu i cesarstwa były ułożone tak, by wyglądały, jak rozrzucone przez wiatr. Okres romantyzmu przyniósł fantastyczne fryzury z loków, w połowie XIX wieku modne stało się gładkie uczesanie, zaś w latach 80. noszono gęste sploty włosów odrzucone na plecy.
Moda na chłopczycę
W latach 20-stych XX wieku zapanowała moda na chłopczycę — włosy obcinano krótko, z grzywką nad czołem. W latach 30. XX wieku włosy układano w loczki i fale przykrywane niewielkim kapelusikiem. Warto dodać, że w 2 połowie XX wieku i w XXI wieku zapanowała różnorodność i dowolność fryzur.
